A brief report on the Foundation’s 11th Poetry Prize Event (29 January 2021)
A brief report on the Foundation’s 11th young poets’ contest held on the 29 January 2021
(The event’s video, in Persian, can be viewed by clicking here)
The 11th poetry contest was held via Zoom application and viewed by hundreds of poetry enthusiasts in the 3 countries of Iran, Afghanistan, Tajikistan and around the world.
The contest which hosted by Mr Hadi Shafie and Ms Maryam Araam (last year winner from Iran), both poets and both members of the poetry contest secretariat.
Mr Dehbashi of the Bokhara Cultural Centre, who is well known and well familiar with the cultural circles of Tajikistan and Afghanistan spoke of the importance of the cultural alliance among the three Persian speaking countries.
A video of the debate and discussion among the judges from the three countries was shown. The judges had the opportunity to read the work of each contestant from the relevant country and select the winners in the two genres of classic and modern Persian poetry. The final statement was read by one of the judges in which the panel of judges praised the content, depth and the imagination of the participants and how it made it difficult to select the “best” from among so many talents.
The judges statement also added that selecting winners from each country was carried out separately, as the language of the poems were influenced by the cultural as well as the socio-political situation in each country.
The judges emphasised that the participants’ quality of work in each country demonstrates that all of them were in the forefront of promoting Persian poetry and the contest can be considered as the beginning of a road to flourishing in the future.
The judges wished the Foundation would be able to continue its work into the future.
At this point two winners from Iran and Afghanistan and one from Tajikistan were named and introduced to the audience as follows:
Tajikistan
Mr Talib Loghman
Afganistan
Miss Mahtaab Sahel
Mr Ali Yusefi
Iran: Saeed Mobasher
Fatemeh Sadeghi
The event was accompanied by music and the final words from Mr Forutan
Parand, executive director of the Foundation.
A selection of poems of the winners of the 21 Foundation poetry prize has been translated into English by Rouhi Shafii :
افغانستان
مهتاب ساحل
ریشه هایم را
مادرم دختر ماهی دارد
آسمان شان نگین دار من است
آینه با همه اینهیش
یک دهن خنده بدهکار من است
بغض دارد دل من نی ترکی
نکند طعم غذا شور شود
هیچ میدانی چه حسی دارد
زن ازاده که مجبور شود
زن آزاده که مجبور شود
تن به مردی که نخواهد بدهد
تن به مردی که جواب لبخند
گاه اگر داد به ابجد بدهد
زنازاده که خود نیفهمد
زندگی یکسره شیدایی نیست
آرزو های فراوان دارد
زن فقط سکس و پسر زدایی تیست
غم بیکاری شوهر بخورد
غم بیماری مادر بخورد
غم غم های برادر بخورد
مثل سیگار پدر در بخورد
تیغ ها در هوس طعم لبش
دوستان دشنه به کف در عقبش
قرص ها کم نتوانند تبش
ماه هم رفته ز ایوان شبش
زن سیگاری هرزه لقبش
جای آغوش نوازشگر عشق
تکیه بر دوش مترسک بزند
از سر عارفه مادریش
شانه بر گیس عروسک بزند
ناگهان حوصله اش سر برود
دست در دست جنون بگذارد
بشکند غیرت افغانی ا
پای از خانه برون بگذارد
تهمت اهل گذر منتظرش
گرگ ها در پس در منتظرش
راه تاریک و سفر منتظرش
جاده در جاده خطر منتظرش
چون کسی نیست دگر منتظرش
می‌رود گور خودش را بکند
پشت این شعر که نا تکمیل است
که کند کنجی و خوابش ببرد
آشپز خانه دگر تعطیل است
دید بسیار شد این قصه پوچ
خواست بر صورتش آبی بزند
پیرهن از کل پیچک بتن اش
باد را شانه کند موهایم
دو پرنده بپرد از یخنم
مثل پروانه برقصم نفسی
ریشه از آنچه گذشته بکنم
Afghanistan:
Mahtaab Sahel
My roots
Mother has a beautiful girl
The sky my colourful shawl
The mirror with all its glittering
Owes me a mouthful of smile
A lump in my throat
Worried of the salty food
Ever knew the feeling
A free woman has
When forced
A free woman when forced
To give herself to a man
She doesn’t long for?
A man whose response
To a smile
If ever, Is silence?
A free woman who understands
Life is not jubilant at all
So much longing she has though
not for sex and bearing sons.
Should she feel sorry
for a husband
With no work
An ailing mother
A brother in despair
Or like the father’s burning cigarette?
Razors yearning the taste of her lips
Friends running after her
dagger in hand.
The pills no more ease her fever
The moon no more
On the veranda at night
Decadent she is called
For the cigarette she smokes.
No cuddle of love
Leaning on a scarecrow
Combing a doll’s hair
To quench her motherly love.
Suddenly, tired of all
Hand in hand with madness
Breaks the Afghan honor
Runs out of the house.
Waiting people to accuse
Waiting wolves outside the door
Darkened road in wait
Danger across road in road
Waiting for her, no one.
Running to dig her own grave
Behind the unfinished poem
Coiling in a corner
And fast asleep
Closed is the kitchen.
Too long is this worthless tale
though
Splashing water on her face
Wearing a dress made of ivies
Lipstick of deep rose.
The wind combing my hair
Two birds fly from my collar
Dancing like a butterfly
Taking all the old roots off.
————
آنجا تو
آن جا تو زیر خنده میرقصی
از پشت بغضم گوش میگیرم
آن جا تو با هم خنده میرقصی
من زیر اشکم دوش میگیرم
می بو سی اش جای لبت در من
فندک بجان تلخ سیگار است
دستی که می باقی به موهایش
دور گلویم حلقه دار است
ماهی ستم در دیگی از روغن
وقتی ترا آغوش می‌گیرد
من شعله شعله آتشم وقتی
یک جای با تو دوش می‌گیرد
“او سرو سبز روسری سرخت”
من هیزم تر در بهاری تان
بر شعله ام پطرول می پاشد
شب، در بر هم بی قراری تان
خوش باد عیشت ای یگانه یار
هر چند میدانم که غمگینی
خوابید در پهلوی گرم او
هر شب مرا کابوس میبینی
با این همه نا مهربانی ها
چون روز اول دوستت دارم
آهوی تنهایم پلنگ من
جنگل به جنگل دوستت دارم
There, you are
There, you are dancing
soaked in giggles
There, I’m listening
From under my tears
There, you are giggling while dancing
There I’m taking a shower
In my tears.
You kiss her and your lips
Are on mine,
As if a lighter aim for a cigarette.
As if twists round my throat.
The hand you weave her hair
A fish in a frying pan
I am
When she hold her to you’
Flame, in flame
I am
When she takes a shower with you
She is all but merry and joy
I am a wet wood
In the spring rain
Flames in my chest
and
A night of yearnings.
Be happy my only love
Though I know you might be sad
As I am in your nightmares
While you, sleeping her beside.
With all your unkindness
I love you as the first day
A lonely deer, my tiger
Love you forest in forest today.
افغانستان
علی یوسفی
میان کلمات
میان کلمات بدنبال کشف بودم
اما نشانی از تو نیافتم
شاید در میان گوهای مریم پیدایت کنم
یا در میان ریشه ها
یا…
باید بر گردم به خاک
تا سکوت انسان اولیه ای. را بشنوم
تا سکوت او را در آغوش بگیرم
اندوهی کوچک
نفس هایی کوچک
مرا از درون می میداند
مثل دانه ای در پیکر بی جان اسب ها
دارد رشد می‌کند
نیستی
و مرز خودش را در آب ها خفه کرده است
مگر لاک پشت مسیر دریا را از کجا میداند
که هیچ وقت مسیر خانه را پیدا نمی کنی؟
نا امیدیم
آنقدر که حس می‌کنم
کویر پوست مرده ای است
که دارد کش میاید
و ما چون دو قطب
تا آب نشویم
به هم نخواهیم رسید
Afganistan
Ali Yusefi
In between the words
I was looking to discover
and
Found no traces of you
In between the words.
I might find you among
The tuberoses’ buds
Or among the roots
Or…
I have to return to the soil
To hear the silence of the
First human species
To embrace her silence.
Little grief
Little breaths
Like a little seed
Push me from within
Like
Growing Inside the lifeless body of horses.
You are not
And the border is drowning itself
in the waters.
How does a tortoise know it’s way to the sea
When it cannot find its way home?
We have no hope
Feeling as if
The desert is a dead skin
Stretching
And us like the two poles
Have to melt
To reach each other.
ایران
فاطمه صادقی
ای زن
ای زن اگر چه مورچه ها در گور
از سینه تو شیر نمی خوردند
یا بغض مرده توی گل‌یت را
از پیکره به لانه نمی بردند
مردن کمی برای تو آسان بود
شعری سپید شد کفنت ای مست
عمری غزل نوشتی و موزونی
حالا فشار قبر همین وزن است
افتاده ای به تور پری خاتون
باید تو را به آب بیندازند
با اشک های ریخته ات باید
در کو‌زه ای شراب بیاندازند
خیاط دردهای خودت بودی
می دوختی لباس عزایت را
تو مرده ای اگر چه غمت زنده ست
این مرده شور شسته صدایت را
گل کرده بود شعر تو اما باز
پاییز را به خانه خود بردی
پایی نداشت کوه و سفر میخواست
این کوه را به شانه خود بردی
آIran
Fatemeh Sadeghi
The ants in the grave
Hay, you woman,
In the grave,
The ants were not drinking milk
From your breasts
Nor did they take the remains of the sob
In your throat
Into their nests.
Dying was easy for you
A little bit
Hey you, the drunken
Your shroud turned into a white poem.
Getting caught into a fairy’s net
They should throw you into the water
Or in a jar and
Make wine from your running tears.
You were the tailor of your own pains
Sewed your own mourning dress
You are dead though your sorrows
Are alive
And your voice was washed away
By the washer of the dead.
Blossoming were your poems
Though you took autumn home.
The mountain had no feet
Though it wished to travel,
And you carried it
Over your shoulders.
ایران
سعید مباشر
محال
محال بود و خیالی سفر به آینده
کسی نمی برد از ما سفر به آینده
به آبهای روان نامه را بیاندازید
که رود نیروی اسیمه سر به آینده
در این اطاق پس از مرگ ما فقط خون است
که تشت می‌کند از لای در به آینده
برای محکمه خاکستری نخواهد ماند
یکی فرار کند شعله ور به آینده
،به قدر بوسه کبریت اهل حادثه باش
که نیست هیچ پلی بی خطر به آینده
نگاه می‌کنم از شب به شب، جه تیره شبی
نگاه می‌کنم از چشم تر به آینده
جه حرف‌ها که ندارد دهان زخمی ما
گذشته را بگشاییم اگر به آینده
Iran
Saeed Mobasher
Impossible
Impossible was thinking of traveling into the future
No one speaks of us into the future
Drop the letter into the running waters
River flows anxiously into the future
Only blood remains in this room
And after our death
Flows from the cracks of door into the future
No ashes remain to testify
One, whose flames run into the future
Be adventurous as the kiss of a match
There is no safe bridge into the future
I look from the night into the darkened night
With moistened eyes into the future
How many words do we have on our injured lips
Should we open the past into the future?
تاجیکستان
طالب لقمان
در روز های کرونایی
دیدار ما اگر چه برسم قدیم نیست
غمگین مباش فاجعه چندان عظیم نیست
چشمان ما بذون سخن گفتگو کنند
گر نا نماست جنبش لبها وخیم نیست
چشم مرا مطالعه کن تا که در رسی
جز این کتاب شارح قلب دو نیم نیست
ایینه دار حال درون دیدگان ماست
اصلا نیاز بر الف و دال و میم نیست
ما را نگاه ناقل برق محبت است
این گونه هیچ رابطه ای مستقیم نیست
چشم مرا تمام تصرف نموده ای
جز تو در این قلمرو ابی مقیم نیست
چشم است چشم ما و تو گویا ترین زبان
از این سکوت و فاصله پس جای بیم نیست.
Tajikistan
Talib Loghman
The Corona Days
Our rendezvous
are not as the old days.
Do not be sad,
Too big is not
the catastrophe.
Our eyes talk without words
No worries if unreadable are
the words on our lips.
Look into my eyes, to discover
This book which speaks of two hearts.
Our eyes hold the mirror to our hearts
No need of the words A or B or Cs.
Our eyes bridge sparks of our love
Though this way direct
Is not the connection.
You have conquered my eyes
In full.
No one but you is in this blue territory.
Eyes, your eyes
The most expressive language.
Have conquered me.
No worries would there be Of this distance between you and me.
